Στην Ελλάδα της ιστορικής λήθης

Στην Ελλάδα της ιστορικής λήθης, όπου η δημοκρατία και η πολιτική ζωή του Έλληνα απωλέσθηκε το 404 πχ, αντιφατικά γεγονότα έρχονται να καταδείξουν την κρίση αξιών των κατοίκων αυτής της χώρας που αιμορραγεί ηθικά, κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά. Ανέκαθεν ο σύγχρονος Έλληνας, και κατά την προσωπική μου άποψη δυστυχώς, έπασχε από ένα διπολικό σύνδρομο ιστορικού αυτοπροσδιορισμού: Αρχαία Ελλάδα - Βυζάντιο. Όμως η ιστορικότητα της ιστορικής συνείδησης της ελληνικής κοινωνίας ως τρόπος αντίληψης του παρελθόντος και συσχέτισης των προσδοκιών της με το μέλλον έπεφτε πάντα σε αυτές τις δύο έννοιες που ιδεολογικά και κοινωνικοπολιτικά είναι εντελώς ασυμβίβαστες μεταξύ τους. Και μιλάω για βαθιά ιστορική και πολιτική ευθύνη διότι ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα (ενώ του δόθηκαν αρκετές ευκαιρίες γιαυτό) να δημιουργήσει μία στοιχειωδώς ώριμη πολιτική κοινωνία. Ίσως είναι όμως καιρός να αρχίσει τις διεργασίες προς την κατεύθυνση αυτή ξεκινώντας πολύ απλά από την εκλογή πολιτικών προσώπων.

Αφορμή για τη δημοσίευση της παρούσης στήλης αποτέλεσε το γεγονός ότι οι ήρωες της περιοχής των χωριών της κεντρικής Αργολίδας και της επαρχίας Τριζηνίας (Αγία Ελένη, Καρατζάς, Τραχειά και Κολιάκι), τιμήθηκαν από τους συγχωριανούς τους σε σχετική εκδήλωση, εν μέσω μίας πρωτοφανούς αντίφασης. Παρά τις μαρτυρικές μνήμες της θηριωδίας των Γερμανών, οι κάτοικοι με την ψήφο τους στις πρόσφατες εκλογές, ανέδειξαν ως δεύτερη δύναμη το κόμμα της Χρυσής Αυγής.

Ακολουθεί απόσπασμα (1) από τα ιστορικά γεγονότα της εποχής:

Tον Ιούνιο του 1944, στην περιοχή από το Λυγουριό έως το Κρανίδι και την Ερμιόνη, δρούσε ο 5ος Λόχος του 6ου συντάγματος του ΕΛΑΣ, που είχε έδρα την Κόρινθο. Παράλληλα υπήρχαν βάσεις του ΕΛΑΝ (ναυτικό του ΕΛΑΣ) το οποίο παρεμπόδιζε τον ανεφοδιασμό των γερμανικών στρατευμάτων της Κρήτης, καταλαμβάνοντας πολλά πλοιάρια που είχαν προορισμό το νησί. Υπήρχαν ακόμη δυνάμεις του Εφεδρικού Απελευθερωτικού Στρατού στις οποίες ανήκαν αρκετοί από τους κατοίκους των χωριών Αγία Ελένη (Μπάφι), Καρατζά, Τραχειά και Κολιάκι. Οι δυνάμεις αυτές κατάφεραν να πετύχουν την παράδοση 80-100 Ιταλών με τον οπλισμό και τα εφόδια τους, τον Οκτώβριο του 1943, την περίοδο της συνθηκολόγησης της Φασιστικής Ιταλίας. Ήταν μια φρουρά της Επιδαύρου που δεν ήθελε να συνεργαστεί με τα γερμανικά στρατεύματα. Και ύστερα από διαπραγματεύσεις με τον Βασίλη Μπούρα, από την Τραχειά, παραδόθηκαν, και προωθήθηκαν στη Μέση Ανατολή. Τότε ο ΕΛΑΣ προσπάθησε να δημιουργήσει αντίσταση στον Καρατζά, στρατολογώντας, όλους τους άνδρες κατοίκους του χωριού. Το γεγονός αυτό, αλλά και η εν γένει δράση του ΕΛΑΣ, οδήγησε τους Γερμανούς σε μεγάλη εκκαθαριστική επιχείρηση από το Ναύπλιο ως την Ερμιονίδα. Στην πορεία τους πέρασαν από το Λυγουριό , το Κολιάκι, την Τραχειά, την Αγία Ελένη και τον Καρατζά. Πρώτα συνέλαβαν τον 18χρονο γιο του Νίκου Μπούρα, το Βασίλη, τον οποίο κρέμασαν στο δρόμο Τραχειάς – Κρανιδίου, στη θέση Νιχωρίτικα, αφού πρώτα τον βασάνισαν απάνθρωπα. Τον άφησαν κρεμασμένο τρεις ημέρες και μετά, στις 4 Ιουνίου 1944, πήγαν στον Καρατζά, συγκέντρωσαν όλους τους άντρες του χωριού, και τους έκλεισαν σε μια αποθήκη. Λέγεται ότι οι συλληφθέντες μπορούσαν να διαφύγουν, αλλά αποφάσισαν να θυσιαστούν για να μην ξεσπάσουν οι Γερμανοί στις γυναίκες και στα παιδιά.

Την επομένη, 5 Ιουνίου, από τους 80 άνδρες, διάλεξαν 23, ηλικίας 18-55 ετών, τους οδήγησαν στον ξεροπόταμο, που βρίσκεται κοντά στο δρόμο Τραχειάς- Κρανιδίου, στο συνοικισμό Νιχώρι. Τους έβαλαν σε δύο σειρές, αλλά λίγο πριν δοθεί η εντολή εκτέλεσης, ορισμένοι έκαναν μια τελευταία προσπάθεια να σωθούν: πήδηξαν μέσα στην πυκνή βλάστηση της περιοχής. Οι υπόλοιποι δέχτηκαν τις ριπές του οπλοπολυβόλου. Τελικά πέντε σώθηκαν και αναφέρονται πιο κάτω. Μεταξύ αυτών ο Θεοδωρόπουλος, που ένας ταγματασφαλίτης είπε στον άλλο, όταν πήγαν να ρίξουν τη χαριστική βολή: "Άστον δε σου φτάνει τόσο αίμα;". Κι ακόμη ο Γεώργιος Αθ. Μπάκας, που ο Γερμανός, ίσως Αυστριακός, δεν του έριξε τη χαριστική βολή. Σήμερα στο σημείο αυτό υπάρχει λιτή αναθηματική μαρμάρινη πλάκα.

Πηγές:

(1) http://www.koutouzis.gr/antistasi.htm